Τί είναι αυτό που κάνει το ελληνικό μοντέλο να μοιάζει ξεπερασμένο και άρρωστο;
Σε τί διαφέρει το δικό μας πολιτικό – οικονομικό σύστημα από εκείνα που, για την ώρα τουλάχιστον, διασώζονται εντός της ΕΕ; Γιατί η Ιταλία με ένα Πρωθυπουργό – διασκεδαστή μοιάζει πολύ ικανότερη να αντιδράσει στην τρέχουσα κρίση και γιατί η δική της οικονομία άνθισε τις προηγούμενες δεκαετίες, χωρίς να επηρεαστεί ούτε κατ' ελάχιστον από τις συνεχείς εναλλαγές κυβερνήσεων, τις αμέτρητες εκλογικές αναμετρήσεις και τους κυβερνητικούς συνασπισμούς που σχηματίζονταν το πρωί για να διαλυθούν... με το σούρουπο;
Γιατί το Βέλγιο, που βρέθηκε πέρυσι σε βαθιά εσωτερική κρίση με πολιτικούς που ήθελαν να το “καντονοποιήσουν” όπως την Ελβετία, δεν μας ακολούθησε στην κρίση;
Μήπως οι Δυτικο-ευρωπαίοι, στους οποίους διδάξαμε την Δημοκρατία, γνωρίζουν κάτι περισσότερο από εμάς, έχοντας κατορθώσει να αποσυνδέσουν εν πολλοίς τις οικονομίες τους και, εν τέλει, την ζωή τους, από τις επιλογές και τα σφάλματα των πολιτικών ηγεσιών τους;
Οι Γερμανοί αναθεώρησαν από πέρυσι το Σύνταγμά τους και όρισαν πως τα κρατίδια που συναπαρτίζουν την χώρα τους θα είναι υποχρεωμένα από το 2019 να έχουν μηδενικό έλλειμμα.
Ζηλεύω τους Ισπανούς!
Και αν “οι Γερμανοί είναι Γερμανοί”, εγώ ομολογώ ότι εδώ και μερικές εβδομάδες αισθάνομαι τεράστια ζήλια για τους Ισπανούς.
Όχι μόνο παίζουν καλύτερη μπάλα, αλλά έχουν και ένα πολιτικό σύστημα που αποδέχθηκε την πρόταση του Θαπατέρο για μία συνταγματική αναθεώρηση, στην οποία θα περιληφθούν συγκεκριμένοι αριθμοί για το όριο του ελλείμματος και που θα συμπληρωθεί από ένα νόμο, ο οποίος θα ορίζει την οροφή του δομικού ελλείμματος της Ισπανίας στην διάρκεια ενός οικονομικού κύκλου, στο 0,4% του ΑΕΠ.
Απλά πράγματα.
Εφόσον η πολιτικο-οικονομική ελίτ “ εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλειπής”, τώρα κάνει εμπράκτως την αυτοκριτική της. Ξεδοντιάζεται.
Της αφαιρείται ένα μεγάλο κομμάτι εξουσίας. Με αυτό τον τρόπο, όποιος και αν εκλέγεται, ό,τι κι αν υπόσχεται, όσα σφάλματα και αν θελήσει να κάνει, θα υπάρχει πάντοτε ένας φράχτης εντός του οποίου θα είναι υποχρεωμένος να κινείται. Παραπέρα, δεν έχει.
Κάποιος μπορεί να πει, ότι αυτό είναι περιορισμός της Δημοκρατίας.
Εγώ θα απαντούσα, ότι μία χώρα που εκ των πραγμάτων έχει το προνόμιο να ανήκει σε μία μεγάλη, δημοκρατική Ευρώπη, με κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα, με διασφαλισμένη την πολιτική ομαλότητα, με ανεξιθρησκεία και με προσωπικές ελευθερίες, δεν χρειάζεται ασύδοτες ελίτ για να είναι δημοκρατική.
Πηγή-Protagon
